19 februari 2013, alweer 13 jaar geleden.....

.....dat we zo onverwachts afscheid hebben moeten nemen van Jan van Leuken, mijn schoonvader. Een bijzonder man. Afgelopen november was alweer een jaar geleden dat we afscheid namen van Sjaan, mijn schoonmoeder, ik overwoog toen een berichtje te schrijven maar de woorden in mijn hoofd, bleven in mijn hoofd. Niets voor mij om zulke dingen te beschrijven en te delen via internet, maar deze 2 mensen, verdienen gewoon een ere plaatsje. Nu vandaag, 19 februari, een datum die sinds 13 jaar in mijn geheugen gegrift staat, wil ik toch even weer op papier, stil staan bij deze 2 hele bijzonder mensen. Tijd heelt alle wonden.... het verdriet slijt....... ja, tot een bepaalde hoogte, maar helemaal weg gaan doet het niet. We leren er mee leven, genieten nog meer van de mooie dingen in het leven, beleven dingen daardoor soms intenser en staan wat vaker stil bij situaties. Maar echt slijten echt helemaal helen, was het maar zo. We hebben veel aan deze mooi mensen te danken en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ze denk. Vanmorgen stond ik op en dacht, wow, alweer 13 jaar geleden, ik mis hem meer jaar dan dat ik hem gekend heb. En ik ben hem zo dankbaar dat ik hem heb mogen leren kennen, dat hij mij de eerste periode “ inzicht” gaf in mijn Willy, die ik op sommige momenten soms ff niet volgen kon tijdens onze prille verkeringstijd, ow wat zou ik graag nog weer even met hem willen kletsen, wat zou ik die man weer graag horen vloeken als er wat mis ging. En wat was het mooi om hem met zijn kleinzoon samen te zien, hij genoot hier zo van, of de Jan die op zijn eigen onhandige, maar ow zo schattige wijze omging met mijn eerste hondje, Jalice. En Sjaan, wat word ze gemist maar wat zijn we blij dat we met haar, mooie herinneringen hebben mogen maken, herinneringen die we nu zo onwijs koesteren. Die echt niemand ons meer af kan pakken, maar wat zouden we graag nog meer herinneringen met haar gemaakt hebben. Ik zal haar missen als onze veulens straks geboren zijn, in gedachte zie ik haar al staan, geroerd door de pasgeborenen, angstig voor die grote enge beesten, waar ze echt nooit op zal gaan zitten. Lieve Jan en Sjaan, ik hoop dat jullie weer bij elkaar zijn!!