woensdag 22 mei 2013

Niets is vanzelfsprekend!

Dat niets vanzelfsprekend in het leven is, was ons al heel lang meer dan duidelijk. Wat niet maakte dat we zijn gestopt met dromen.
In 2011 heb ik 2 merries laten dekken, met de bijbehorende kosten, Delicia leek aanvankelijk dragend, jhumpa had niet opgenomen met de inseminaties. Jammer, zuur, geld weg, maar goed, nog heel veel moois op van te genieten.
Vorig jaar werd het ons gegund om een geweldige hengst, die in brazilie was geboren, diverse wedstrijden in zijn klasse, Picada, gewonnen had, hier mocht staan om oa onze 2 merries te mogen dekken.
De vreugde was groot toen beide merries na de eerste cyclus, beide dragend waren.
We waren zo blij met de geboorte van Ourive do caminho de ferro, wat een knap mooi veulen, hij lijkt het karakter van zijn vader te hebben, een dier waar je echt een band mee op kunt bouwen, een dier wat je het gevoel geeft, 1 mee te kunnen zijn.
Zaterdag 18 mei, begon als een leuke dag, samen met 3 collega's op pad naar het personeelsuitje, Willy zou op Jhumpa letten, we hadden het erg naar ons zin en tussendoor dacht ik af en toe aan Jhumpa, zou het nog lang duren voordat haar veulen komt, of zou het er nu echt snel zijn, ook ik was zo benieuwd.
Tot ik een telefoontje kreeg met de mededeling dat Jhumpa begonnen was met veulenen en dat het veulen het niet had gered, boem, baf, dat was een klap in mijn gezicht, er ging vanalles door me heen. Na het eea geregeld te hebben, ben ik naar huis gereden en toen werd het drama me steeds duidelijker. De geboorte had willy vanaf het eerste moment gezien, ze begon volgens het boekje, tot dat de schouders eruit waren, toen kon ze er niet meer verder uit.
Hulptroepen die waren gebeld, waren er heel snel (wat ben ik blij met onze buren!! toppers), en er is alles aan gedaan om het veulen geboren te laten worden.
Na 2 uur was het, inmiddels overleden veulen, uit jhumpa.
Het was een vosmerrie, een droom voor mij, al jaren, ze had hetzelfde witte voetje als jhumpa en een prachtige bles, bijzonder meisje, alles klopte aan haar, behalve dat haar achterbenen, naar voren staken wat er voor zorgde dat ze niet gewoon geboren kon worden. Normaal gaan de achterbenen van het veulen, naar achteren tijdens de bevalling.
Het verdriet is erg groot, de zorgen om Jhumpa nog groter, inmiddels knapt Jhumpa op en begint ze steeds meer de oude vertrouwde Jhumpa te zijn.
We genieten van Ourive, de knappe man, het verdriet zal slijten, dat heeft de ervaring ons inmiddels geleerd.

Wederom bijzonder te merken hoeveel lieve mensen er in onze omgeving zijn, hartverwarmende berichtjes via diverse wegen, heel mooi en warm, het verdriet is niet minder, maar het verzacht wel.