Het was al even geleden.....

Het is inmiddels al weer een tijdje geleden dat ik wat op de blog heb gezet, druk druk druk en soms gebrek aan inspiratie.

In maart met 3 lieve vriendinnen naar Brazilie afgereisd voor weer mooie avonturen, ik werd eind 2013 spontaan uitgenodigd en na overleg kon ik niet weigeren. we hebben gelogeerd bij oa Ricardo, zie foto in de wei bij de paarden: en bij Marcello en Sophia op hun castello (foto gemaakt vanaf de rug van een paard, uitzicht op een kudde koeien die we passeerden)

Veel paardgereden, weer veel geleerd, heerlijk geklets en wederom veel te kort. Maar ook weer heerlijk om thuis te zijn en dan weer thuis te genieten.

************************************************************************************

Zorgen om mijn vader, zijn gezondheid laat te wensen over, wat gepaard gaat met up en downs, gelukkig ook veel ups, sommige momenten in het leven doen je beseffen en leren dat soms kleine dingen, zo groots kunnen zijn.

Dankbaar ben ik voor de geweldige momenten die we samen delen en die we hebben mogen beleven, van “ simpel” op een zondag middag samen lunchen tot samen met willy en mijn ouders een dagje dolfinarium waar speciaal voor papa een contact met een dolfijn mogelijk was, in 1 woord, genieten, vooral ook omdat papa op dat moment niet door had dat dit speciaal voor hem geregeld was, hij genoot met volle teugen en ging helemaal op in het moment. Om achteraf ineens vol te schieten toen hij zich bedacht dat het niet zo vanzelfsprekend was om zoiets mee te mogen maken, en toen van hem de vraag kwam, hebben jullie dit voor mij geregeld? Ja papa, dat hebben we, gaaf he!!

 ************************************************************************************

In september afscheid van onze Jigger,

het blijft nog steeds onwerkelijk, ook al zijn we inmiddels een klein beetje aan een leven zonder Jigger gewent, nog dagelijks word ze enorm gemist, het blijft pijn doen maar de dankbaarheid is enorm groot, een hondje als jigger in ons leven gehad te mogen hebben, is een rijkdom, een hondje wat in alles de overtreffende trap was. Niets was haar te veel en alles deed ze vol overgave, zowel wenselijk als minder wenselijke activiteiten.

***********************************************************************************

De maand september maakte ook dat we kennis maakte met Tornado, wat begon als een logeer paard waar we mee aan de gang zouden gaan en waar we zijn eigenaar wilde helpen om een plekje voor hem te zoeken en waar zijn eigenaar ons een paardje gunde om voor nu een dier te hebben waar Willy mee kon rijden, eindigden in een paard erbij kopen, de klik was er al snel en het werd al steeds moeilijker om hem uit ons leven te denken, dus een tijdje later zijn wij eigenaar geworden van Tornado, waar we tot op heden geen spijt van hebben.

De ritten op hem zijn heerlijk, het is zalig om samen de bossen in te kunnen en het is prachtig te zien hoe Willy en Tornado steeds meer een team vormen. Wat een rijkdom.

Eerste keer wat proberen met een halsring

en een stukje in draf met hoepel. Niet de beste kwaliteit film, maar het gaat om het idee.

Ourive

Onze knappe Ourive, 3 maandjes oud. Ter info, zijn naam spreek je uit als Oerievie ;-) wat goudsmid betekend

de maand juni 2013, Brazill etc

even een verslagje van, laat ik het maar, de maand Juni noemen.
1 en 2 juni hadden we de Sela De Ouro, dit keer georganiseerd in nederland, vorig jaar kon ik vanwege een terugval met Kunst haar gezondheid, niet mee doen, dit keer was ze topfit en was ze er klaar voor.
na de zegening kon de rit van start.
Tijdens de endurancerit ging Kunst als een speer, vooral samen met zoon Duke, die 2 liepen in precies hetzelfde rithme en gedurende de dag konden die 2 mega hard in picada, afijn, super dag, die avond ben ik met Kunst weer naar huis gegaan zodat ze in de nacht op een vertrouwde omgeving was.
De volgende ochtend was iedereen weer fris en fruitig aanwezig, het was tijd voor de evaluation, oftewel we werden in groepen ingedeeld: picada en batida en dan per geslacht, dus hengsten ruinen en merries, Kunst en ik deden dus mee in de Picada merrie klasse, zoooo trots op dat meisje, ze werd gewoon eerste, ik wist niet wat ik hoorde en kreeg tranen in mijn ogen toen ik het door kreeg doordat degene die achter mij reed, me influisterde dat Kunst eerste stond, WOW, met haar 20 jaar!
Daarna de prova functional, dat vind ik echt lachen, ik ben daar niet voor in de wieg gelegd, het bestaat oa uit een poortje open en dichtdoen vanaf je paard, zodra ik ga nadenken, gaat het mis, aan Kunst ligt het niet, ik ben daar gewoon verschrikkelijk onhandig in. het galop stuk heb ik rustig aan gedaan, een stukje galop op de lange zijde, maar het is niet (in tegenstelling tot veel MM's) niet haar sterktste punt, en toen nog een hindernisje, zo hoog dat we er in stap ook overheen konden stappen, ging prima, ik dacht, we gaan voor de fun en de veiligheid.
Complimenten gehad van diverse mensen dat Kunst bitloos gereden werd en dat ze daar prima op presteerde, afijn, een super weekend en leuk om weer veel MM liefhebbers bij elkaar te zien.

Afijn, maandags koffer pakken, thuis nog vanalles regelen en klaarzetten en dinsdagochtend op pad, van A'dam (waar we onze medereizigers ontmoette, andre en yvonne zeilstra) naar Lisboa, dan naar sao paulo en daar werden we opgehaald, onze gastheer had vervoer voor ons geregeld, het was inmiddels midden in de nacht (in nederland inmiddels weer ochtend), en na wat zoekwerk en diverse keren bellen, kwamen we op de haras aan, we kregen ieder een eigen huis, met alles erop en eraan, wow, dat hadden we niet durven dromen,

we zijn daar tot vrijdag middag geweest, veel gereden, ook de mannen en die genoten zichtbaar en wat waren we trots op hun, bergen op en af,hoppa, gewoon doen! en op vrijdag middag zijn we naar een andere haras gebracht om daar een weekend te verblijven, tot onze verrassing bleek daar een andere MM liefhebber uit europa te zijn, die was daar zaterdagochtend en ging zondagochtend weer naar huis, die dag hebben Yvonne en ik en de gasten uit europa heerlijk gereden, de mannen vonden een weekendje even wat anders,ook wel lekker.

Zoveel paarden gezien en zoveel gehoord over fokken, genetica etc, afijn ik had daar wel een maand willen blijven om nog meer kennis op te doen en te genieten van deze bijzondere mensen. afijn op maandag ochtend weer terug naar het eerste verblijf, ook weer heel fijn om daar te zijn, voelde meteen weer vertrouwd, diverse ritten gemaakt, ook een keer met de vrachtwagen met de paarden op pad om zo in een andere omgeving te kunnen rijden.
op zaterdags weer vliegen, naar Iguacu, naar de watervallen, deze indrukwekkende watervallen zowel een dag bewonderd vanaf de braziliaanse kant en of het niet genoeg was, zijn we ook een dagje in argentinie geweest om vanaf die kant ook de watervallen te zien, nog indrukwekkender dan vanaf de braziliaanse kant,na 2 dagen daar weer vliegen, dit keer richting de Pananal,

 om vervolgens daar een weekje rond te reizen onder leiding van een gids, veel wildlive gezien, bijzondere mensen ontmoet, wat een gastvrijheid in dat land zeg!
wat mij vooral is bijgebleven is het verschil tussen arm en rijk en dat ze allen zo onwijs aardig en vriendelijk zijn, we hebben in super luxe gelogeerd en ook in armoede, maar overal zo hartverwarmend.

Voor de mensen die niet op de hoogte zijn:
18 mei is jhumpa begonnen met bevallen van haar 1e veulen, het veulen lag met de achterbenen niet goed waardoor de bevalling stagneerde. het veulen is tijdens de bevalling overleden, het bleek een vos merrie veulentje te zijn, jhumpa heeft veel complicaties erbij gekregen en had veel verzorging nodig.
De dag van vertrek is de arts nog bij haar geweest zodat we precies wisten hoe we haar moesten overdragen aan de vrienden die hier voor onze dieren gingen zorgen.
2 dagen voor terugkomst had jhumpa haar vulva geen speciale behandeling meer nodig, oftewel, bijna 6 weken na de bevalling.
Ze is stabiel maar nog niet hersteld, of ze ooit helemaal hersteld, is nog niet met zekerheid te zeggen, ik merkte ook in brazilie dat deze situatie heel veel met mij gedaan heeft, al mijn paarden zijn me onwijs dierbaar,maar met Jhumpa is het MM verhaal begonnen, toen ze nog geen 6 weken oud was, viel ik als een blok voor dat meisje, ik dacht toen nog dat ze al verkocht was, afijn na een aantal weken heb ik haar gekocht en is ze zo in mijn hart gekropen, in brazilie diverse keren emotioneel geweest, wanneer ik aan haar dacht.
Ze is op dit moment wel gewoon vrolijk, heb aub geen beeld van een zielig paard, alleen zijn er nog wat complicaties en zal ze nog veel tijd nodig hebben om hopelijk volledig te kunnen herstellen (wishfull thinking).
Rijden zit er voorlopig zeker nog niet in, of dat ooit gaat gebeuren, ik hoop t zo, ze blijft nog vooruit gaan gelukkig.
ik wil verder over de bevalling en de situatie daarna, niet in detail treden, mensen die meer willen weten, mogen me een pbtje sturen.

Inmiddels weer 2 weken aan t werk, ook wel lekker, ik heb het naar mijn zin op mijn werk, hoewel ik aan dagelijks paardrijden in brazilie,ook erg goed kon wennen.
Ik heb erg genoten van de keren dat ik heb kunnen helpen met trainingen van de paarden, met name een paar jonge hengsten die nog zoekende waren naar hun balans, het kriebelt dan toch weer bij mij merk ik wel.
Aldus...., een samenvatting van de maand juni.

Niets is vanzelfsprekend!

Dat niets vanzelfsprekend in het leven is, was ons al heel lang meer dan duidelijk. Wat niet maakte dat we zijn gestopt met dromen.
In 2011 heb ik 2 merries laten dekken, met de bijbehorende kosten, Delicia leek aanvankelijk dragend, jhumpa had niet opgenomen met de inseminaties. Jammer, zuur, geld weg, maar goed, nog heel veel moois op van te genieten.
Vorig jaar werd het ons gegund om een geweldige hengst, die in brazilie was geboren, diverse wedstrijden in zijn klasse, Picada, gewonnen had, hier mocht staan om oa onze 2 merries te mogen dekken.
De vreugde was groot toen beide merries na de eerste cyclus, beide dragend waren.
We waren zo blij met de geboorte van Ourive do caminho de ferro, wat een knap mooi veulen, hij lijkt het karakter van zijn vader te hebben, een dier waar je echt een band mee op kunt bouwen, een dier wat je het gevoel geeft, 1 mee te kunnen zijn.
Zaterdag 18 mei, begon als een leuke dag, samen met 3 collega's op pad naar het personeelsuitje, Willy zou op Jhumpa letten, we hadden het erg naar ons zin en tussendoor dacht ik af en toe aan Jhumpa, zou het nog lang duren voordat haar veulen komt, of zou het er nu echt snel zijn, ook ik was zo benieuwd.
Tot ik een telefoontje kreeg met de mededeling dat Jhumpa begonnen was met veulenen en dat het veulen het niet had gered, boem, baf, dat was een klap in mijn gezicht, er ging vanalles door me heen. Na het eea geregeld te hebben, ben ik naar huis gereden en toen werd het drama me steeds duidelijker. De geboorte had willy vanaf het eerste moment gezien, ze begon volgens het boekje, tot dat de schouders eruit waren, toen kon ze er niet meer verder uit.
Hulptroepen die waren gebeld, waren er heel snel (wat ben ik blij met onze buren!! toppers), en er is alles aan gedaan om het veulen geboren te laten worden.
Na 2 uur was het, inmiddels overleden veulen, uit jhumpa.
Het was een vosmerrie, een droom voor mij, al jaren, ze had hetzelfde witte voetje als jhumpa en een prachtige bles, bijzonder meisje, alles klopte aan haar, behalve dat haar achterbenen, naar voren staken wat er voor zorgde dat ze niet gewoon geboren kon worden. Normaal gaan de achterbenen van het veulen, naar achteren tijdens de bevalling.
Het verdriet is erg groot, de zorgen om Jhumpa nog groter, inmiddels knapt Jhumpa op en begint ze steeds meer de oude vertrouwde Jhumpa te zijn.
We genieten van Ourive, de knappe man, het verdriet zal slijten, dat heeft de ervaring ons inmiddels geleerd.

Wederom bijzonder te merken hoeveel lieve mensen er in onze omgeving zijn, hartverwarmende berichtjes via diverse wegen, heel mooi en warm, het verdriet is niet minder, maar het verzacht wel.

19 februari 2013, alweer 13 jaar geleden.....

.....dat we zo onverwachts afscheid hebben moeten nemen van Jan van Leuken, mijn schoonvader. Een bijzonder man. Afgelopen november was alweer een jaar geleden dat we afscheid namen van Sjaan, mijn schoonmoeder, ik overwoog toen een berichtje te schrijven maar de woorden in mijn hoofd, bleven in mijn hoofd. Niets voor mij om zulke dingen te beschrijven en te delen via internet, maar deze 2 mensen, verdienen gewoon een ere plaatsje. Nu vandaag, 19 februari, een datum die sinds 13 jaar in mijn geheugen gegrift staat, wil ik toch even weer op papier, stil staan bij deze 2 hele bijzonder mensen. Tijd heelt alle wonden.... het verdriet slijt....... ja, tot een bepaalde hoogte, maar helemaal weg gaan doet het niet. We leren er mee leven, genieten nog meer van de mooie dingen in het leven, beleven dingen daardoor soms intenser en staan wat vaker stil bij situaties. Maar echt slijten echt helemaal helen, was het maar zo. We hebben veel aan deze mooi mensen te danken en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ze denk. Vanmorgen stond ik op en dacht, wow, alweer 13 jaar geleden, ik mis hem meer jaar dan dat ik hem gekend heb. En ik ben hem zo dankbaar dat ik hem heb mogen leren kennen, dat hij mij de eerste periode “ inzicht” gaf in mijn Willy, die ik op sommige momenten soms ff niet volgen kon tijdens onze prille verkeringstijd, ow wat zou ik graag nog weer even met hem willen kletsen, wat zou ik die man weer graag horen vloeken als er wat mis ging. En wat was het mooi om hem met zijn kleinzoon samen te zien, hij genoot hier zo van, of de Jan die op zijn eigen onhandige, maar ow zo schattige wijze omging met mijn eerste hondje, Jalice. En Sjaan, wat word ze gemist maar wat zijn we blij dat we met haar, mooie herinneringen hebben mogen maken, herinneringen die we nu zo onwijs koesteren. Die echt niemand ons meer af kan pakken, maar wat zouden we graag nog meer herinneringen met haar gemaakt hebben. Ik zal haar missen als onze veulens straks geboren zijn, in gedachte zie ik haar al staan, geroerd door de pasgeborenen, angstig voor die grote enge beesten, waar ze echt nooit op zal gaan zitten. Lieve Jan en Sjaan, ik hoop dat jullie weer bij elkaar zijn!!

Iepke

Soms maak je een dier mee, wat je meteen een gevoel geeft, om dit gevoel toch beter onder woorden te brengen, maak je bepaalde keuzes en hoppa, het gevoel klopte.
Zo kwam Iepke op mijn pad, niet zoekende naar een ander paard, raakte dit dier mij. Ik sloot haar al snel in mijn hart en ze is met ons mee op pad geweest, buitenritjes, alleen en met een ander paard of paarden, naar evenementen, andere mensen kennis laten maken met het ras en haar gangen en inmiddels is ze het lespaard voor mijn man, die echt totaal niet kon rijden maar zich inmiddels aardig weet te redden in het zadel.
Met de komst van 2 veulens volgend jaar, hebben we besloten om haar toch maar beschikbaar te stellen voor verkoop, dit dier verdient een plekje bij iemand die haar harder " nodig" heeft dan wij. Ondanks dat we enorm van haar genieten, hebben we nog meer paarden om van te genieten en dit meisje durven we dan ook zonder problemen los te laten, omdat het echt goed voelt, ze is het type wat niet snel " in zeven sloten tegelijk" loopt.
Iepke heeft laten zien hoe betrouwbaar ze is, ook als ze een keertje ergens van onder de indruk is, schrikt ze heel beheerst en laat ze zich prima controleren.
In de groep stelde ze zich direct bescheiden op. Mooi om te zien hoe ze zich in korte tijd wist aan te passen om nu inmiddels er helemaal bij te horen.
Iepke kende nog niet veel, op haar 5e is ze zadelmak gemaakt en dit jaar weer rustig af en toe opgepakt, ik ben begonnen met haar te trainen en ze pakt het erg goed op, ze doet erg haar best en het is echt heerlijk om met deze dame te werken.
Ik hoop dat dit meisje een plekje vind waar ze iemand heel gelukkig gaat maken en andersom! Daar heb ik alle vertrouwen in, ze is zo lief zacht en stabiel, daar gaat iemand heel blij van worden.
Tot die tijd mogen wij van dit meisje genieten, wat totaal geen straf is en kijken we alweer uit naar het voorjaar en de veulens, ondanks dat de winter voor de deur staat met al zijn charmes.