Graag wil ik een keertje iets schrijven over mijn werk, niet omdat ik dat anders niet kan maar omdat dit hondje met zijn geweldig baasje, bij mij toch echt een speciaal plekje heeft, waarom lees je zo. Hoe het begon:Zo'n bijna 4 jaar geleden begon ik bij stichting Hulphond als trainer, nadat ik een tijdje had meegelopen/meegekeken en hier en daar mee had geholpen met trainen van de honden van mijn collega's, werd het tijd voor een "eigen" hondje, dit werd Aislynn, een bouviermeisje.Ik kreeg haar omdat het een makkelijk hondje leek en tja, dat is als 1e hondje natuurlijk wel fijn.
Nou, over Aislynn kan ik heel veel vertellen, oa dat ze idd best makkelijk was, als er ergens een apport lag, nou, dan vond zij dat geen enkel probleem dat lag haar totaal niet in de weg en dan ging mevr heerlijk liggen pitten! Aislynn ging heel goed met haar energie om, in het bos rennen voor 10 maar daarbuiten, lekker rustig aan. Maar goed, met Aislynn is het goed gekomen, maar waar het over gaat is het gastgezin van Aislynn, dit was dus ook het 1e gastgezin waar ik contact mee had. Met deze mensen heb ik geregeld veel contact gehad en tijdens de overdracht werd ik verwelkomd met oa heel veel foto's uit de puptijd van Aislynn.
Na Aislynn voedde dit gastgezin nog meer honden voor de stichting op, in de loop der jaren kwamen we elkaar geregeld tegen, altijd even bijkletsen enzo.
Vorig jaar mei, werd 1 van hun andere hondjes overgedragen en die hond, de hond waar het allemaal om gaat in dit verhaal: Jansse, zou die dag gematcht worden aan een cliënt die zelf ervaring had met honden trainen en die graag het traject wat wij als trainers normaal doen, zelf wilde doen. Helaas was de match niet zoals verwacht dus er werd besloten dat Jansse de week erna bij ons in de aftraining zou komen waarna de mevrouw van het gastgezin zei:'dan hoop ik dat Joyce Jansse gaat trainen'.
Kort daarna kreeg mevrouw een hersenbloeding bij ons op de stichting, ze is naar het ziekenhuis in Nijmegen gebracht waar ze nog een korte periode heeft geleefd. Een heel tragisch gebeuren wat ons allen heeft geraakt.
Jansse is die dag in de aftraining gekomen en mij is gevraagd of ik hem wilde trainen, Ja natuurlijk!! daar hoefde ik niet over na te denken.
Tijdens de crematie waren veel mensen van de stichting aanwezig, cliënten, honden, gastgezinnen, collega's. Heel bijzonder, ook ik ben met Jansse geweest.
Tja en dan sta je voor de taak om een goede hulphond te maken van Jansse, iets wat je van elke hond wil maken die je in handen krijgt, maar ja, bij dit hondje zat er wel een heel speciaal gevoel bij.
Jansse had al heel veel geleerd in het gastgezin en ik had daardoor een prettige basis om mee verder te gaan, al redelijk snel heb ik voorgesteld om Jansse te gaan matchen, er werd gekeken naar een passend baasje en die werd al snel gevonden, Mariek kwam met haar vader en haar oudere hulphond naar de stichting om kennis te maken met Jansse. Dit verliep zeer soepeltjes en boven verwachting, de click was er van beide kanten.
Inmiddels werkt Jansse al weer een tijdje voor Mariek en heb ik inmiddels fotootjes gekregen, tja daar hoeven voor mij geen woorden bij.
Ik hoop dat Ineke mee heeft gekeken over mijn schouders en dat ze kan zien hoe geweldig deze combinatie is!
